موعظه پدر مقدس فرانسیس در شب عید پاک
زنان به یافتن جسد برای تدهینش فکر می‌کردند، در عوض قبری خالی را یافتند. رفته بودند تا برای مرده‌ای بگریند، در عوض خبر حیات را شنیدند. برای همین انجیل می‌گوید که آن زنان «پر از هراس و حیرت گشته بودند» (مرقس 16, 8) پر از ترس و هراس و کاملا متحیر. حیرت: در این مورد ترسی به همراه شادی است که دل‌هایشان در دیدن سنگ بزرگ مقبره که بیرون آمده و درونش جوانی با پیراهنی سفید است، متعجب شده است. شنیدن آن سخنان شگفت‌انگیز است: «نهراسید! شما به دنبال عیسی ناصری مصلوب گشته هستید. برخاسته است» (آیه 6). و سپس آنها را دعوت می‌کند: «او پیش از شما به جلیل می‌رود، در آنجا او را خواهید دید» (آیه 7). ما هم از این دعوت استقبال می‌کنیم، دعوت عید فصح: به جلیل جایی که خداوند پیش از ما برخاسته می‌رویم. اما معنای "رفتن به جلیل" چیست؟
رفتن به جلیل اول از همه به معنای آغاز کردنی دوباره است. چون رسولان دوباره به جایی که برای اولین بار خداوند آنها را جست و به دنبال کردنش فراخواند بازمی‌گشتند. مکان اولین ملاقات و اولین عشق است. از آن لحظه، تورها را رها کرده، به دنبال عیسی بودند، به موعظه‌هایش گوش فرامی‌دادند و شاهد معجزاتی که می‌کرد بودند. با این وجود در حالی که همواره با او بودند، عمیقاً آن را فرانگرفتند، اغلب کلام‌هایش را بد می‌فهمیدند و در برابر صلیب فرار کردند، او را تنها گذاشتند. با وجود این کوتاهی خداوند رستاخیز کرده خود را همچون کسی که یک بار دیگر پیش از آنها در جلیل است نشان می‌دهد؛ پیش از آنها، یعنی جلوی آنهاست. آنها را فرامی‌خواند و بدون اینکه هرگز خسته شود دوباره فرامی‌خواند تا دنبالش کنند. رستاخیزکرده دارد به آنها می‌گوید که: "دوباره از آنجا که آغاز کردیم، شروع کنیم. دوباره شروع کنیم. گرچه و علاوه بر تمامی شکست‌ها شما را دوباره با خود می‌خواهم". در این جلیل ما محبت بی‌پایان خداوند را فرامی‌گیریم، که دنباله‌های جدیدی را در طول مسیر شکست‌هایمان ردیابی می‌کند. و خداوند هم اینگونه است: دنباله‌های جدیدی را در طول مسیر شکست‌هایمان ردیابی می‌کند. او اینچنین است و ما را برای عمل کردن به آن به جلیل فرامی‌خواند.
این اولین خبر عید پاک است که می‌خواهم به شما بدهم: آغازی دوباره همواره ممکن است، چراکه حیاتی نو همواره وجود دارد که خدا قادر است در ما فراتر از تمامی شکست‌هایمان، دوباره راه اندازد. حتی در ویرانه‌های قلبمان – هریک از ما ویرانه‌های قلب خود را دانسته و می‌شناسد – همچنین در خرابه های دل‌هایمان خدا می‌تواند اثری هنری را بنا کند، همچنین از قطعات ویران در انسانیت ما خدا داستانی نو را آماده می‌کند. او همواره از ما پیشتر است: در رنج صلیب، در ناامیدی و در مرگ، همچنین در جلال حیاتی که دوباره رستاخیز نموده، در تاریخی که تغییر می‌کند و در امیدی که دوباره متولد می‌شود. و در این ماه‌های تاریک پاندمی می‌شنویم خداوند رستاخیز کرده که ما را به آغازی دوباره دعوت کند، تا هرگز امید را از دست ندهیم.
رفتن به جلیل، در دومین جایگاه، به معنای طی کردن مسیرهایی نو است. حرکتی در جهت خلاف مقبره است. زنان عیسی را در قبر می‌جستند، رفتند، یعنی آنچه که از او دیدند و اکنون برای همیشه گذشته است را به خاطر می‌آوردند. رفتند تا اندوه خود را به جوش آورند. تصویر ایمانی است که به یادآوری یک عمل زیبا اما تمام شده، تنها برای یادآورد مبدل شده است. همه – همچنین ما – در "ایمان خاطرات" ساکن هستیم، مثل اینکه عیسی یک شخصیت قدیمی، دوست جوانی که بعد از این مبهم شده است، رخدادی که در زمان بسیار گذشته، وقتی که از کودکی در تعالیم کلیسایی می‌رفتم اتفاق افتاده می‌باشد. یک ایمان، انجام رسم‌ها، چیزهای گذشته، خاطرات زیبای کودکی است، که دیگر مرا لمس نمی‌کند، دیگر از من بازخواست نمی‌کند. رفتن به جلیل در عوض به معنای فراگرفتن اینکه ایمان چیست می‌باشد، برای زنده بودن باید خود را دوباره در مسیر قرار داد. می‌باید هرروزه آغاز مسیر، شگفتی اولین ملاقات را زنده کرد. و سپس بدون جسارت اینکه همه‌چیز را از پیش می‌دانیم، بلکه با فروتنی کسی که اجازه می‌دهد از راه‌های خدا غافلگیر شود، به او اعتماد کنیم. ما از شگفتی‌های خدا می‌ترسیم؛ به طور معمول می‌ترسیم که خدا ما را شگفت‌زده کند. و امروز خداوند ما را دعوت می‌کند تا اجازه دهیم شگفت‌زده شویم. به جلیل می‌رویم تا این را کشف کنیم که خدا نمی‌تواند در خاطرات دوران کودکی سازگار باشد بلکه زنده است، همواره غافلگیر می‌کند. رستاخیز کرده، هرگز متحیر شدنمان تمام نمی‌شود.
این دومین خبر عید پاک است: ایمان یک برنامه گذشته نیست، عیسی یک شخصیت پیروز گشته نیست. او اکنون و در اینجا زنده است. هرروزه در موقعیت‌هایی که در آن هستید، در آزمایشی که از آن گذر می‌کنید، در نشانه‌هایی که شما را پیش می‌برد، با شما گام برمی‌دارد. مسیرهای جدیدی که تصور نمی‌کردیم در آن باشیم را می‌گشاید، شما را به رفتن خلاف جهت عزت در پشیمانی و در آنچه "از پیش دیده شده" وا میدارد. همچنین اگر همه‌چیز برایتان گمشده به نظر می‌رسد، لطفاً تازگی خود را با حیرت بگشایید: شما را شگفت‌زده خواهد کرد.
رفتن به جلیل به معنای رفتن یک بار دیگر به سوی مرزها است. چراکه جلیل مکان بسیار دوری است: در آن منطقه مختلط و گوناگون کسانی که بسیار دور از مراسم پاک اورشلیم هستند، ساکن می‌باشند. با این حال عیسی خدمت خود را از آنجا آغاز کرد، اعلانی خطاب به کسانی که با زحمت زندگی روزانه پیش می‌روند، اعلانی خطاب به محرومان، ضعیفان و فقیران، با وجود صورت و حضور خدا، که رفته و بدون خستگی در جستن کسانی که دلسرد یا گمشده‌اند می‌باشد، که تا مرزهایی که وجود دارد حرکت می‌کند چراکه در نگاهش هیچکس در انتها نیست، هیچکس محروم نیست. در آنجا که رستاخیز کرد از آنها خواست تا بروند، امروز هم از ما می‌خواهد تا به جلیل برویم، در این "جلیل" حقیقی. محل زندگی روزانه است، مسیرهایی هستند که هرروزه طی می‌کنیم، گوشه‌هایی در شهرمان هستند که در آن خداوند از ما پیشتر است و خودش را بخصوص در زندگی کسانی که از کنارمان می‌گذرند و زمان، خانه، کار، زحمات و امیدهایشان را با ما مشترک می‌شوند، نشان می‌دهد. در جلیل می‌آموزیم که می‌توانیم رستاخیز را در صورت برادران و خواهران، در اشتیاق کسی که رویا می‌بیند و تسلیم بودن کسی که دلسرد است، در لبخند کسانی که شاد هستند و اشک‌های کسانی که رنج می‌برند، بیش از همه در فقیران و کسانی که در حاشیه‌ها هستند، بیابیم. اینکه چگونه عظمت خدا در کوچکی ظاهر می‌شود، چگونه زیباییش در ساده‌دلان و فقیران می‌درخشد، ما را متحیر می‌سازد.
پس این سومین خبر عید پاک است: عیسی، رستاخیز کرده، ما را بدون هیچ مرزی دوست میدارد و هر موقعیتی را در زندگیمان می‌بیند. او حضورش را در دل دنیا کاشته است و ما را نیز دعوت می‌کند تا در موانع پیش رفته، بر پیش‌داوری‌ها پیروز گشته، به کسانی که هرروزه در کنارمان هستند نزدیک شویم، تا فیض را در زندگی روزمره دوباره بیابیم. دوباره حضور او را در جلیل‌هایمان، در زندگی هرروزه تشخیص دهیم. زندگی با او تغییر خواهد کرد. چراکه فراتر از تمامی شکست‌ها، شر و خشونت، فراتر از رنجش و مرگ، او که رستاخیز کرده زنده است و او که رستاخیز کرده تاریخ را پیش می‌برد.
خواهر، برادر، اگر در این شب در دل لحظه‌ای تاریکی، روزی که هنوز طلوع نکرده، نوری که مدفون است، رویایی که شکسته شده را آورده‌ای، بیا، دل را با حیرت بر اعلامیه فصح بگشا: "نهراس، او رستاخیز کرده است! در جلیل منتظرت است". انتظارات تو ناتمام نخواهد ماند، اشک‌هایت پاک خواهد شد، ترسهایت در امید پیروز خواهد شد. چراکه بدان، خداوند همواره از تو پیشتر است، همواره در مقابل تو گام برمی‌دارد. و زندگی با او همواره دوباره از نو آغاز می‌شود.
