ایمان به روح القدس یعنی پرستش او در مقام خدا، همچون پرستش پدر و پسر. این یعنی ایمان به این که روح القدس به قلب ما می آید تا به عنوان فرزندانِ خدا، پدر آسمانی مان را بشناسیم. ما می توانیم به کمک روح خدا، چهره جهان را دگرگون سازیم [683-686].
عیسی پیش از مرگش به شاگردان وعده داد در هنگام غیابش، برای آنان «پشتیبان دیگری» (یو، 14، 16) بفرستد. هنگامی که روح القدس بر شاگردانِ کلیسای نخستین جاری شد، آنان دریافتند که منظور عیسی چه بوده است. آنان احساس امنیت و شادی ژرفی در ایمان کردند و ← عطایای روحانی ویژه ای دریافت کردند، یعنی توانستند نبوت کنند، شفا دهند و معجزه کنند. تا به امروز نیز اشخاصی در کلیسا هستند که از چنین عطایایی برخوردار هستند و تجربیات مشابهی دارند ← 35-38، 310-311.
بدون روح القدس نمی توان عیسی را درک کرد. در زندگی عیسی حضور روح خدا که ما آن را روح القدس می نامیم، به گونه ای منحصر به فرد مشهود بود [689-691، 702-731].
این روح القدس بود که عیسی را در بطن مریم زندگی بخشید (مت، 1، 18)، او را در مقام پسر عزیز خدا اعتبار بخشید (لو، 4، 16-19)، او را هدایت کرد (مر، 1، 12) و تا به آخر به او زندگی بخشید (یو، 19، 30). عیسی بر صلیب، روح را واگذار کرد. او پس از رستاخیزش روح القدس را به یارانش اهداء کرد (یو،20،20) به این ترتیب بود که روح عیسی بر کلیسایش جاری گشت: «همان گونه که پدر مرا فرستاد، من هم شما را می فرستم» (یو، 20، 21).
روح القدس در شکل یک کبوتر بر عیسی نازل شد. مسیحیان نخستین، روح القدس را همانند مرهمی شفا بخش، همانند آب حیات، همانند توفانی خروشان یا آتش شعله ور تجربه کردند. عیسی مسیح خود از پشتیبان، تسلی دهنده، آموزگار و روحِ راستی سخن می گوید. در ← آیین های فیض بخشِ کلیسا، روح القدس از راه دستگذاری و تدهین با روغن تقدیم می گردد [691-693].
پیمان صلحی که خدا با انسان ها پس از توفان نوح منعقد کرد، با ظهور کبوتر خود را نمایان ساخت. حتی بی دینان دوران کهن نیز کبوتر را نماد عشق و محبت می دانستند. بنابراین مسیحان نخستین بزودی متوجه شدند که چرا روح القدس، این محبتِ خودِ خدا، هنگامی که عیسی در رود اردن تعمید می گرفت، به شکل یک کبوتر بر او فرود آمد. امروزه نیز کبوتر در سراسر جهان نشانه صلح و یکی از بزرگ ترین نمادهای آشتی انسان با خداست (رجوع کنید به پی، 8، 10-11).
خداوند در عهد عتیق نیز مردان و زنانی را از روح سرشار ساخت تا آنان در راه خدا ندا سردهند، به نام خدا سخن بگویند، و قوم را برای آمدن مسیح آماده سازند [683-688، 702-720].
خدا در عهد عتیق مردان و زنانی را انتخاب کرد که حاضر بودند از سوی او به تسلی دهندگان، رهبران و هشدار دهندگانی برای قوم خود تبدیل گردند. این روح خدا بود که از دهان اشعیا، ارمیا، حزقیال و دیگر پیامبران سخن گفت. یحیای تعمید دهنده که آخرین این پیامبران است، فقط آمدن مسیح را پیشگویی نکرد. او همچنین مسیح را ملاقات و ظهور او را در مقام نجات دهنده از قدرت گناه اعلام کرد.
مریم در قبال خدا، تماماً گوشی شنوا و رویی گشاده داشت (لو، 1، 38). به این ترتیب بود که او توانست از راه عملکرد روح القدس، «مادر خداوند» گردد _ و در مقام مادر مسیح، مادر تمام مسیحان و بلکه مادر کل بشریت شود [721-726].
مریم، وقوع معجزهء معجزه ها را برای روح القدس امکان پذیر ساخت، یعنی: انسان شدن خدا. او به خدا پاسخ مثبت داد: «من کنیز خداوند هستم، طبق کلام تو بر من کرده شود» (لو، 1، 38). او قدرت یافته توسط روح القدس، همه فراز و نشیب ها را حتی تا پای صلیب با عیسی طی کرد. در آنجا بود که عیسی او را به عنوان مادر به همه ما بخشید (یو، 19، 25-27) ← 80-85، 479.
خداوند، پنجاه روز بعد از رستاخیزش، روح القدس را از آسمان بر شاگردانش نازل کرد. زمانه ← کلیسا، آغاز شد [731-733].
در روز پنطیکاست، روح القدس از رسولانی هراسان، شاهدانی جسور برای مسیح ساخت. در مدت کوتاهی هزاران نفر غسل تعمید گرفتند: این لحظه تولد کلیسا بود. معجزه صحبت به زبان های گوناگون در روز ← پنطیکاست نشان می دهد که کلیسا از همان ابتدا به همگان تعلق دارد، یعنی همگانی universal (واژه لاتینی برای کلمه یونانی کاتولیک) و بشارتی است. کلیسا همه انسان ها را مخاطب قرار می دهد، مرزهای نژادی و زبانی را زیر پا می گذارد و همه می توانند زبان آن را بفهمند. تا به امروز نیز روح القدس عصاره حیات کلیساست.
روح القدس ← کلیسا را بنا می کند و به حرکت در می آورد. او ← رسالت کلیسا را به آن یادآوری می کند. او انسان ها را برای خدمت فرا می خواند و عطایای مورد نیاز را به آنان می بخشد. او همواره ما را ژرف تر به سوی اتحاد با خدای سه گانه هدایت می کند [733-741، 747].
حتی اگر در تاریخ درازمدتِ کلیسا به نظر آید که به کرات «همه روح های نیک، کلیسا را ترک گفته اند»، باز هم، روح القدس به رغم همه اشتباه ها و کاستی های انسانی، در آن در حال عمل است. حیات ٢٠٠٠ ساله کلیسا و قدیسین بسیار در دوره ها و فرهنگ های گوناگون، مدرک اثباتی آشکار از حضور او هستند. این روح القدس است که کل کلیسا را در راستی و حقیقت نگاه داشته است و آن را همواره در شناخت ژرف تر خدا هدایت می نماید. این روح القدس است که در ← آیین های فیض بخش عمل می کند و کتاب مقدس را برای ما زنده تر می سازد. او حتی امروزه نیز عطایای پر فیض خود را به انسان هایی که نسبت به او گشاده رو باشند، می بخشد (← عطاهای فیض بخش) ← 203-206.
روح القدس آغوش مرا به روی خدا می گشاید؛ او به من دعا کردن را می آموزد و مرا یاری می دهد، برای خدمت و یاری به دیگران حاضر باشم [783-741].
«مهمان ساکت روح و روان ما» _ قدیس آگوستین روح القدس را چنین می نامد. هر کس می خواهد او را حس کند، باید ساکت گردد. اغلب اوقات این روح با صدای بسیار آهسته در ما و با ما سخن می گوید، یعنی با صدای وجدان ما یا با محرکه های درونی و بیرونی دیگر. «معبد روح القدس» بودن یعنی: با تمام روح و جسم خود در اختیار این مهمان باشیم، در اختیار خدا در درون ما. پس بدن ما تا حدودی اتاق نشیمن خداوند است. هر چه بیشتر آغوش خود را به روی روح القدس بگشاییم، او نیز بیشتر آموزگارِ زندگی ما می گردد، و بیشتر نیز همین امروز ← عطایای روحانی خود را برای بنای کلیسا به ما می بخشد. بدین ترتیب در درون ما بجای ← کارکردهای جسمی، ← ثمره های روح القدس رشد و نمو می کنند ← 290-291، 295-297، 310-311.
