← سبت از نظر قوم اسرائیل به منزله نشانی شاخص از یادآوری خدا، آفریدگار و منجی است [2168-2172، 2189].
← سبت از یک سو یادآور هفمتیمن روز آفرینش است: آنگاه که خدا می فرماید: «آرام فرموده، استراحت یافت» (خرو، 31: 17)، این تاحدودی به منزله صدور جوازی برای همه انسان هاست که بتوانند در این روز کار را تعطیل کنند و نفسی تازه بیابند. حتی غلامان نیز باید سبت را نگه می داشتند. این امر یادآور نشانی دیگر نیز هست که همان رهایی اسرائیل از بندگی مصر است: «و بیاد آور که در زمین مصر غلام بودی..» (تث، 5: 15). بنابراین، سبت به معنای جشن و سروری به مناسبت رهایی انسان است، در این روز می توان نفسی تازه کرد و در این روز است که تقسیم بندی جهان به اربابان و غلامان برچیده می شود. در سنت یهود، این روز، روز رهایی و آرامش و همچنین نوعی پیش چشی برای جهانی که می آید، به شمار می رود ←47.
عیسی (یسوع یا یشوعا) ← سبت را مراعات می کند، اما همزمان به شیوه ای به غایت خودمختارانه و آزادانه با این روز برخورد می کند: «سبت به جهت انسان مقرر شد نه انسان برای سبت» (مر، 2: 27) [2173].
این که عیسی (یسوع یا یشوعا) این امر را برای خود مجاز می شمارد که در روز ← سبت شفا دهد و فرمان نگاه داشتن سبت را به شکل ملاطفت آمیز تفسیر می کند، همعصران یهودی او را رویاروی این تصمیم گیری قرار می دهد: یا عیسی (یسوع یا یشوعا)، همان مسیحِ فرستاده شده از سوی خدا است که در این صورت «مالک سبت» (مر، 2: 28) به شمار می رود یا او فقط انسانی ساده است که در این صورت، رفتار او درقبال سبت، به منزله گناهی در پیشگاه شریعت است.
مسیحیان برگزاری روز یکشنبه را جایگزین برگزاری ← سبت کردند، زیرا عیسی (یسوع یا یشوعا) مسیح در روز یکشنبه از میان مردگان رستاخیز کرده است. اما «روز خداوند» دربرگیرنده عناصری از سبت نیز هست [2174-2176، 2190-2191].
بر این اساس، روز یکشنبه مسیحی دارای سه عنصر اساسی است: 1. یادآور آفرینش جهان و تجلی شکوه سرورآمیزِ نیکی خداوند در طول زمان است؛ 2. یادآور «روز هشتم آفرینش» است، هنگامی که جهان در وجود مسیح نو گشت (این اصطلاح در یکی از سرودهای نهایی شب عید رستاخیز آورده شده است که می گوید: «تو انسان را خارق العاده آفریدی و خارق العاده تر رهایی بخشیدی»)؛ 3. این روز، به مضمونِ استراحت استناد می کند، نه فقط برای تجلیلِ وقفه در کار، بلکه همچنین از هم اکنون به منظور اشاره به آرامش ابدی آدمی در خداوند.
یک مسیحی کاتولیک، در روز یکشنبه یا شنبه شب در آیین قربان مقدس شرکت می کند. او در این روز کلیه امور خود را که مانع پرستش و جلال خدا و مخل جنبه سرورآوری، شادمانی، آرامش و استراحت این روز باشد، کنار می گذارد.
از آنجا که یکشنبه به منزله جشن رستاخیزی است که هر هفته برپا می شود، مسیحیان از روزگاران نخست در این روز گردهم می آیند تا ظهور منجی خود را جشن گیرند، او را سپاس گویند و خود را با او و دیگر نجات یافتگان از نو پیوند زنند. بر این اساس، این در زمره وظیفه اصلی یک فرد مسیحیِ کاتولیکِ آگاه است که یکشنبه و دیگر جشن های کلیسایی را «مقدس» دارد. فقط بنا به تعهدات خانوادگی اولویت دار و وظایف اجتماعی مهم است که انسان از انجام این وظیفه معاف می گردد. از آنجا که شرکت در ← آیین سپاسگزاری در روزهای یکشنبه در زندگی مسیحی نقشی بنیادی ایفا می کند، کلیسا عدم حضور در قربانی مقدسِ روزهای یکشنبه را که ضرورتی ویژه نداشته باشد، به تأکید، گناهی سنگین می خواند ← 219، 345.
پاسداشت روز یکشنبه به منزله خدمتی راستین در راستای رفاه جامعه است، زیرا نشانی از مخالفت ورزیدن علیه استیلای کامل بازار کار بر آدمی به شمار می رود [2188، 2192-2193].
مسیحیان از همین رو، در کشورهایی که مشخصاً مسیحی هستند، نه فقط خواستار پاسداشت روز یکشنبه از سوی دولت هستند، بلکه حتی کارهایی را که خود در این روز مایل به انجامشان نیستند، به دیگران نیز نمی سپارند. همه باید در «نفس تازه کردن» در آفرینش مشارکت داشته باشند.
