زندگی ابدی با غسل تعمید آغاز می گردد. این زندگی از میانه مرگ نیز عبور می کند و پایانی نخواهد داشت [١٠٢٠].
ما حتی هنگامی هم که عاشق می شویم، مایلیم که این حالت هرگز پایان نیابد. در رساله اول یوحنا (1 یو، 4، 16) آمده است: «خدا محبت است». و در رساله اول به قرنتیان می خوانیم که «محبت هرگز پایان نخواهد یافت» (1 قر، 13، 8). خدا ابدی است، زیرا او محبت است؛ و محبت ابدی است، زیرا امری الهی است. اگر ما در محبت باقی بمانیم، در واقع به حضور بی پایانِ خدا وارد می شویم ← ٢۸٥.
آن داوری که به آن داوری ویژه یا داوری شخصی می گویند، در لحظه مرگ تک تک افراد صورت می گیرد. داوری همگانی که به آن داوری آخر یا داوریِ روز قیامت نیز می گویند، در روز قیامت یعنی در آخر زمان، با بازگشت خداوند رخ می دهد [1021-1022].
در مرگ، هر انسان به نقطه حقیقت می رسد. دیگر نمی توان چیزی را پس زد یا پنهان کرد و دیگر هیچ چیز دگرگون نمی شود. خدا ما را آن گونه که هستیم می بیند. ما در حضور داوری او وارد می شویم که طی آن، او حکم را ادا می کند و به اجراء می گذارد. شاید لازم باشد، فرآیند تزکیه روح را نیز پشت سر بگذاریم و شاید بتوانیم بی درنگ در آغوش خدا فرو رویم. اما شاید هم چنان سرشار از شرارت، نفرت و پاسخ رد به همه چیز هستیم که برای ابد چهره خود را از محبت و از خدا برگردانده ایم. اما زندگی بدون محبت، چیزی جز جهنم نیست ← ١٦٣.
بهشت، لحظه ای ابدی از محبت است. دیگر هیچ چیز ما را از خدا جدا نمی کند، خدایی که جان و روان ما او را دوست می دارد و سراسر عمر به دنبال او گشته است. ما همراه با همه فرشتگان و قدیسین، اجازه داریم که تا به ابد، در کنار خدا و با او شاد باشیم [1030-1031].
کسی که به یک زوج عاشق دقت کرده باشد که چگونه با عشق به یکدیگر می نگرند و یا کودکی را زیر نظر بگیرد که هنگام شیر خوردن نگاه مادر خود را جستجو می کند، گویی که می خواهد هر لبخندی را برای همیشه ثبت و ضبط کند، چنین شخصی می تواند تصور دوری از بهشت در ذهن داشته باشد. قابلیت دیدار خدا، آن هم رو در رو، همانند یک لحظه واحد و بی پایان از عشق و محبت است ← 52.
برزخ که اغلب آن را یک مکان تصور می کنند، در واقع یک وضعیت است. کسی که در فیض الهی از دنیا برود (یعنی در صلح و آشتی با خدا و انسان ها)، اما پیش از دیدار روی در روی با خدا، هنوز نیاز به تزکیه روح داشته باشد، در برزخ به سر می برد [1030-1031].
هنگامی که پطرس به عیسی خیانت کرد، خداوند روی به او کرد و به او نگریست: «و پطرس از آنجا خارج شد و با تلخی گریست» – احساسی همانند درون برزخ بودن. و احتمالاً چنین برزخی در لحظه مرگ ما در انتظارمان است: خداوند با محبت فراوان به ما می نگرد و ما شرمی سوزان و ندامتی دردمندانه بابت شرارت خود و یا «فقط» رفتار بی مهر خود در وجودمان احساس می کنیم. تازه پس از از سرگذراندنِ این دردِ پاک سازنده است که قادر خواهیم بود با نگاه پر محبت او در شادی روشن و نورانی آسمانی رو در رو گردیم.
بله، از آنجا که همه تعمیدگرفتگان در مسیح یک جماعت را تشکیل می دهند و با یکدیگر پیوند دارند، زندگان نیز قادر هستند به روح درگذشتگان در برزخ یاری رسانند [1032].
هنگامی که انسان مرده باشد، دیگر نمی تواند برای خود کاری انجام دهد. مهلت ما برای اثبات خودمان به شکل فعال به پایان رسیده است. اما ما می توانیم برای درگذشتگان خود در برزخ کاری انجام دهیم. محبت ما حتی به جهان آخرت نیز می رسد. از راه روزه گرفتن، دعا، کردار نیک، بویژه از راه شرکت در ← آیین های فیض بخش، می توانیم برای درگذشتگان طلب مغفرت کنیم ← ١٤٦.
جهنم وضعیتِ جدایی ابدی از خدا و نبودِ مطلق محبت است [1033-1037].
کسی که آگاهانه و با اراده کاملاً آزاد در گناهی سنگین از دنیا می رود، بی آن که احساس ندامت کند و محبت دلسوزانه و همراه با بخشش خدا را نیز برای همیشه رد می کند، خود را از مشارکت با خدا و سعادتمندان محروم می سازد. ما نمی دانیم که آیا در هنگام مرگ، کسی بتواند محبت مطلق را رو در رو ببیند و باز به او پاسخ رد دهد. آزادی ما چنین تصمیم گیری را برای ما میسر می سازد. عیسی همواره به ما هشدار می دهد که هیچ گاه خود را با بستن درها به روی تنگناهای برادران و خواهران او، به طور کامل از او جدا نکنیم: «از من دور شوید، ای لعنت شدگان ... هر چه به این کوچکان من نکردید در واقع به من نکردید» (مت، 25، 41و 45) ← ٥٣.
این خدا نیست که انسان ها را نفرین می کند. بلکه این خود انسان است که با ناممکن ساختن اشتراک با خدا، درهای محبت پررحمت خدا را به روی خود می بندد و بنا به انتخابش، خود را از زندگی (ابدی) محروم می سازد [1036-1037].
خدا حتی برای مشارکت با بزرگ ترین گناهکار نیز اشتیاق فراوان دارد؛ او می خواهد که همه توبه کنند و نجات یابند. اما خدا انسان را آزاد آفریده است و به تصمیمات او احترام می گذارد. حتی خدا نیز نمی تواند محبت را اجباری سازد. اگر کسی به جای بهشت، جهنم را برگزیند، حتی او در مقام یک دوستدار «فاقد قدرت» می گردد ← 51، 53.
← داوری واپسین در آخر زمان، با بازگشت مسیح رخ می دهد. «تا نیکوکاران به زندگی جاوید برسند و بدکاران محکوم گردند» (یو، 5، 29) [1038-1041، 1058-1059].
هنگامی که مسیح با جلال و شکوه دوباره بازگردد، نور درخشان او بر ما خواهد تابید. حقیقت به طور علنی آشکار خواهد شد: اندیشه های ما، کردار ما، رابطه ما با خدا و با انسان ها _ دیگر هیچ چیز پنهان نخواهد ماند. ما به معنای نهایی خلقت پی خواهیم برد، راه های عجیب خدا برای نجاتمان را درک خواهیم کرد و سرانجام پاسخی نهایی برای این پرسش درمی یابیم که به چه دلیل شرارت می تواند چنین قدرتی داشته باشد، در حالی که این خداست که قادر مطلق است. داوری آخر، زمان داوری ما هم هست. در اینجاست که تصمیم گرفته می شود که آیا ما برای زندگی ابدی زنده برخواهیم خاست و یا برای همیشه از خدا جدا می گردیم. خدا درباره آنان که حیات را برگزیده اند، یک بار دیگر خلاقانه عمل می کند. آنان با «جسمی نو» (مقایسه شود با 2 قر، 5) تا ابد در جلال و شکوه خدا خواهند زیست و او را با جسم و روح خود ستایش خواهند کرد ← 110-112، 157.
در آخر زمان، خدا آسمانی جدید و زمینی جدید خواهد آفرید. شرارت دیگر قدرت و جاذبه ای نخواهد داشت. نجات یافتگان خدا را رو در رو خواهند دید _ همانند دوستان او. اشتیاق و آرزوی آنان برای صلح و عدالت برآورده خواهد شد. دیدار خدا به سعادت آنان بدل خواهد شد. خدای سه گانه در میان آنان خواهد زیست و هر اشکی را از چشمانشان پاک خواهد کرد: دیگر از مرگ، غم، شکوه و ناله و گرفتاری ها خبری نخواهد بود [1042-1050، 1060] ← 110-١١2.
-
ما از آن رو به منظور اعتراف به ایمانِ خود به اقرار نامه ایمان ← آمین _ یعنی آری _ می گوییم که خدا ما را در مقام شاهدان ایمان برانگیخته است. کسی که آمین می گوید، شادمانه و مختارانه با کارکرد خدا در آفرینش و نجات موافقت می کند.
واژه عبری «آمین» از واژه ای هم خانواده سرچشمه می گیرد که هم «ایمان داشتن» و هم «استحکام، اعتماد و وفاداری» معنا می دهد. «کسی که آمین می گوید، امضاء می کند» (آگوستین مقدس). ما فقط از آن رو می توانیم این «آریِ» بی قید و شرط را به بیان درآوریم که عیسی در مرگ و رستاخیزش، وفاداری و قابل اعتماد بودن خود را به ما ثابت کرده است. او خود به منزله «آری» انسانی به همه وعده های خدا است، همچنان که «آری» نهایی و قطعی خدا به ماست ← ٥٢٧.
