انسان قادر است به کمک فهم و شعور خود به وجود خدا پی ببرد، اما نمی تواند پی ببرد که او براستی چگونه است. اما از آنجا که خدا مایل بود شناخته شود، خود را متجلی ساخت [50-53، 68-69].
خدا مجبور نبود خود را بر ما آشکار سازد، اما او این کار را از روی محبت انجام داد. همان گونه که در روابط عاشقانه انسانی نیز فقط زمانی می توانیم درباره محبوب خود چیزی بدانیم که او نیز قلب خویش را به روی ما باز کند، فقط هم به این دلیل که خدای جاویدان و پر رمز و راز به سبب عشق و محبت خود، خود را بر ما متجلی ساخته است، می توانیم از افکار درونی خدا باخبر شویم. خدا چه از راه آفرینش، چه به وسیله پدران و پیامبران و در نهایت از راه ← تجلی نهایی در وجود پسرش یسوع مسیح، همواره با انسان ها سخن گفته است. خدا از راه یسوع، قلب خود را به روی ما گشود و ذات درونی خود را برای همیشه بر ما هویدا ساخت.
خداوند خود را در ← عهد عتیق، به عنوان خدایی نشان داد که جهان را از روی عشق و محبت آفریده است و حتی زمانی که انسان در گناه سقوط می کند، به او وفادار می ماند [54-64، 70-72].
خدا اجازه می دهد تا در تاریخ او را تجربه کنند: او برای نجات همه موجودات زنده با نوح پیمان بست. ابراهیم را فراخواند تا او را «پدر قوم های زیادی» گرداند (پی، 17، 5ب)، و به کمک او «تمامی نسل جهان» (پی، 12، 3ب) را برکت دهد. قوم اسرائیل که از نسل ابراهیم به وجود می آید، دارایی ویژه خدا خواهد گشت. این خدا، خود را به نام به موسی معرفی می کند. نام رمزآلود او יהוה ی ه و ه است، که اغلب یهوه نوشته می شود، و «هستم آنکه هستم» معنی می دهد (خرو، 3، 14). او قوم اسرائیل را از بردگی در مصر نجات می دهد، بر کوه سینا با آنان عهد و پیمان می بندد و شریعت و قانون خود را از طریق موسی به آنان می دهد. خداوند پیوسته پیامبرانی نزد قوم خود فرستاد تا آنان را به توبه و بازگشت به سوی او و تجدید عهد و پیمان خود با آنان دعوت کند. پیامبران وعده می دهند که خداوند با آنان عهدی جدید و جاوید خواهد بست، عهدی که همه چیز را نو می سازد و نجات و رهایی نهایی را به همراه می آورد. از این عهد، همه انسان ها بهره مند خواهند شد.
خداوند در پسرش یسوع مسیح، محبت و مهربانی ژرف خود را به ما نشان می دهد [65-66، 73].
از راه یسوع مسیح، خدای نادیدنی قابل روئیت می گردد. او هم درست مثل ما، یک انسان می شود. این نشان دهنده این است که خدا در محبتش نسبت به ما تا چه حد پیش می رود. او تمامی بار و عذاب ما را بر دوش خود می گیرد. و در همه راه ها، همراه ماست. او هنگام تنهایی، در درد و رنج و هنگام ترس از مرگ همراه ماست. وقتی دیگر نمی توانیم پیش رویم، او آنجاست تا دروازه حیات را به روی ما باز کند ← ٣١٤.
در یسوع مسیح، خداوند، خود به جهان آمد. او آخرین کلام خداست. در گوش دادن به او، همه انسان ها در همه زمان ها قادر خواهند بود بدانند که خدا کیست و برای نجات و شفای آنان چه چیز لازم و ضروری است [66-67].
با پیام بشارت یسوع مسیح ← مکاشفه الهی به طور کامل و بی نقص تحقق یافته است. برای این که این مکاشفه بتواند ما را نورانی سازد، روح القدس همواره ما را ژرف تر در حقیقت هدایت می کند. نور خدا در زندگی بعضی انسان ها چنان با فروزندگی می درخشد که آنان قادرند «آسمان را باز» ببینند (رس، 7، 56). مکان های زیارتی بسیاری نیز همچون گوآده لوپ در مکزیک و لورد در فرانسه به همین شکل ایجاد شده اند. «مکاشفات شخصی» مربوط به برخی مشاهده گران عالم غیب نمی تواند موجب بهبودی پیام بشارت یسوع مسیح شود. نمی توان گفت که آنها به شکل عمومی تأثیرگذار هستند. اما آنها می توانند به ما یاری رسانند، پیام بشارت مسیح را بهتر درک کنیم. حقیقت آنها از سوی ← کلیسا به بررسی گذاشته می شود.
ما ایمان را از آن رو به دیگران می رسانیم که یسوع خود آن را به ما سفارش کرده است: «پس نزد تمام قوم ها بروید و تمام انسان ها را شاگرد من سازید» (مت، 28، 19) [91].
هیچ مسیحی واقعی، رساندن پیام ایمان به دیگران را فقط به عهده کارشناسان این امر (آموزگاران، شبانان، مبشران) نمی گذارد. ما برای دیگران هم مسیحی هستیم. یعنی، هر مسیحی واقعی می خواهد خدا نزد دیگران نیز حضور یابد. چنین شخصی به خود می گوید: خداوند مرا لازم دارد. من غسل تعمید دارم و با روح القدس مسح شده ام، پس من مسئولم که انسان های پیرامونم از خدا خبر یابند «تا آنها نیز به شناخت حقیقت دست یابند» (1 تیم، 2، 4ب). مادر ترزا در این زمینه تمثیل خوبی ارائه می دهد: «اغلب سیم ها را می بینی که در خیابان ها حاشیه زده اند. اما تا برق از میان آنها عبور نکند ، خبری از نور نخواهد بود. آن سیم ها من و تو هستیم و خداوند برق است. ما این قدرت را داریم که اجازه دهیم یا برق از ما عبور کند و ما نور جهان یعنی یسوع را تولید کنیم و یا این که مانع شویم از ما استفاده کنند و به این ترتیب به تاریکی اجازه دهیم، گسترش یابد» ← 123.
ایمان واقعی را در کتاب مقدس و روایات زنده ← کلیسا – (= سنت کلیسا)، می یابیم. [76، 80-82، 85-87، 97، 100].
← عهد جدید از ایمان کلیسا به وجود آمده است. کتاب مقدس و روایات کلیسا به هم تعلق دارند. انتقال و پخش ایمان، در ابتدا از راه متون صورت نمی گیرد. در ← کلیسای کهن می گفتند که کتاب مقدس « پیش از این که روی چرم نوشته شود، بر قلب کلیسا حکاکی شده است». حواریون و ← رسولان نیز زندگی تازه خود را در مشارکت با مسیح تجربه کردند. کلیسای جدید، انسان ها را به این مشارکت که پس از رستاخیز مسیح از مردگان، به روشی دیگر تداوم داشت، دعوت می کرد. مسیحیان نخستین «در تعالیمی که رسولان می دادند، و در آیین شام خداوند ودر دعا با سایر ایماندارن مرتب شرکت می کردند» (رس، 2، 42). آنان با یکدیگر متحد بودند و بین خود برای دیگران نیز جا داشتند. تا به امروز، مسیحی بودن به این معنا بوده است: مسیحیان انسان های دیگر را دعوت می کنند تا با مشارکت با خدا آشنا شوند، همان مشارکتی که از زمان رسولان بدون تحریف در کلیسای کاتولیک نگهداری و حفظ شده است.
این غیر ممکن است که کل ایمانداران در ایمان اشتباه و خطا کنند. زیرا یسوع به شاگردانش گفت که او روح راستی را بر آنان خواهد فرستاد تا آنان را در حقیقت نگه دارد (یو، 14، 17) [80-82، 85-87، 92، 100].
همان گونه که شاگردان مسیح با تمامی دل و جان به او ایمان داشتند، فرد مسیحی هم می تواند هنگامی که درباره مسیر زندگی از ← کلیسا پرسش می کند، به آن اطمینان کند. از آنجایی که یسوع مسیح خود، به ← رسولان مأموریت آموزش داد، کلیسا نیز واجد یک ← مرجعیت تعلیمی است (مرجعیت در اینجا به معنای مأموریت است) و اجازه سکوت ندارد. البته ممکن است بعضی از اعضای کلیسا اشتباه کنند و حتی خطای ناخوشایندی از آنان سر زند، اما امکان ندارد که کلیسا به طور کامل از حقیقت الهی خارج شود. کلیسا حقیقت زنده را طی تمام زمان ها حمل می کند، و این حقیقت بزرگ تر از خود کلیساست. در اینجا از depositum fidei سخن می گویند که منظور از آن سرمایه ایمان است که باید حفظ و حراست شود. اگر روزی در ملاء عام این حقیقت انکار یا تحریف شود، از کلیسا خواسته می شود تا دوباره روشن کند « همگان در هر زمان و در هر مکان به چه چیز ایمان داشته اند» (ونسان مقدس، اهل لرین، متوفی به سال ٤٥٠).
نوشته های کتاب مقدس، حقیقت را «با کمال اطمینان، با وفاداری و بدون خطا یا اشتباه» آموزش می دهند، زیرا این نوشته ها الهام گرفته شده اند، یعنی با الهام بخشی از سوی روح القدس نوشته شده اند، و از این رو «خدا در مقام مولف» در آنان حضور دارد (شورای دوم واتیکان، بیانیه شماره ١١) [103-١٠7].
کتاب مقدس نه به شکل مکتوب از آسمان پایین آمده و نه این که خدا آن را به نویسندگان آن دیکته کرده است، بلکه خدا «برای نگارش آن انسان هایی را انتخاب کرد تا از راه توانایی ها و قدرت شخصی خود، در خدمت او درآیند و فقط و فقط آنچه را که خداوند می خواهد بنویسند و در مقام نویسندگانی واقعی، آن را کتباً روایت کنند» (شورای دوم واتیکان، بیانیه شماره 11). برای تأیید برخی متون به عنوان کتاب مقدس، باید این متون مورد پذیرش همگانی در ← کلیسا واقع گردند. آنها باید مورد پذیرش و قبول جمع ایماندارن واقع شوند: «بله. به وسیله این متن خداوند شخصاً خود با ما سخن می گویید – این الهام گرفته شده از روح القدس است». از سده چهارم در مجموعه موسوم به← قانون از متون مقدس، مشخص شده است که کدامیک از متون نخستین مسیحی با شمار بسیار، براستی از روح القدس الهام گرفته شده اند.
کتاب مقدس نمی خواهد به ما وقایع تاریخی دقیق و یا دانش علوم طبیعی را ارائه دهد. مولفان آن هم، فرزندانِ زمانه خود بودند. نوشتار آنان از اندیشه های فرهنگی محیط پیرامونشان تأثیر گرفته است که گاه نیز خالی از خطا نبوده اند. اما انسان هر چه باید درباره خدا و راه منتهی به نجات بداند، بی شک در کتاب مقدس می یابد [106-107، 109].
-
کتاب مقدس هنگامی به درستی خوانده می شود که خواندن آن با دعا همراه باشد، یعنی با یاری گرفتن از همان روح مقدسی که این کتاب با تأثیرگیری از آن پدید آمده است. کتاب مقدس، کلام خداست و برای ما شامل اخبار مهمی از جانب خداست [109-119، 137].
کتاب مقدس همانند نامه ای طولانی از سوی خداوند خطاب به تک تک ماست. به همین سبب باید کتاب مقدس را با محبت و احترامی فراوان پذیرا شویم: پیش از هر چیز باید نامه خدا را خواند، یعنی نباید تک تک جزئیات را بیرون کشید، اما به اصل و کل مطلب بی توجه بود. من باید کلیت کتاب مقدس را برمبنای مرکز ثقل و راز اصلی آن تعبیر کنم، یعنی براساس یسوع مسیح که تمام کتاب مقدس از او صحبت می کند، حتی ← عهد عتیق. پس من باید کتاب مقدس را مانند ایمان زنده کلیسایی که از آن به وجود آمده است، بخوانم ← ٤٩١.
کتاب های کتاب مقدس (← قانون)
عهد عتیق ( شامل ٤٦ کتاب)
کتاب های تاریخی
پیدایش (پی)، خروج (خرو)، لاویان (لاو)، اعداد (اع)، تثنیه (تث)، یوشع (یوش)، داوران (داو)، روت (رو)، اول سموئیل (١ سم)، دوم سموئیل (٢ سم)، اول پادشاهان (١ پا)، دوم پادشاهان (٢ پا)، اول تواریخ (١ تو)، دوم تواریخ (٢ تو)، عزرا (عز)، نحمیا (نح)، طوبیا (طو)، یهودیت (یه)، استر (اس)، اول مکابیان (١ مک)، دوم مکابیان (٢ مک).
کتاب های حکمت
ایوب (ای)، مزامیر (مز)، امثال (ام)، جامعه (جا)، غزل غزل ها (غز)، حکمت (حک)، یشوع بن سیرا (سی).
کتاب های پیامبران
اشیعا (اش)، ارمیا (ار)، مراثی (مرا)، باروک (با)، حزقیال (حز)، دانیال (دان)، هوشع (هو)، یوئیل (یوء)، عاموس (عا)، عوبدیا (عو)، یونس (یون)، میکاء (می)، ناحوم (نا)، حبقوق (حب)، صفنیا (صف)، حجی (حج)، زکریا (زک)، ملاکی (مل).
عهد جدید (٢٧ کتاب)
انجیل ها
متی (مت)، مرقس (مر)، لوقا (لو)، یوحنا (یو).
اعمال رسولان (رس)
رساله های پولس رسول
رساله به رومیان (روم)، رساله اول به قرنتیان (١ قر)، رساله دوم به قرنتیان (٢ قر)، رساله به غلاطیان (غل)، رساله به افسسیان (اف)، رساله به فیلیپیان (فی)، رساله به کولسیان (کو)، رساله اول به تسالونیکان (١ تسا)، رساله دوم به تسالونیکیان (٢ تسا)، رساله اول به تیموتائوس (١ تیم)، رساله دوم به تیمو تائوس (٢ تیم)، رساله به تیتوس (تیت)، رساله به فیلمون (فیل)، رساله به عبرانیان (عب).
نامه های همگانی
رساله یعقوب (یع)، رساله اول پطرس (١پط)، رساله دوم پطرس (٢ پط)، رساله اول یوحنا (١ یو)، رساله دوم یوحنا (٢ یو)، رساله سوم یوحنا (٣ یو)، رساله یهودا (یهو).
رازهای مکاشفه
مکاشفه یوحنا (مکا).
در ← عهد عتیق، خدا خود را به عنوان آفریننده و نگهدارنده جهان و به عنوان رهبر و مربی انسان نشان می دهد. کتاب های عهد عتیق نیز جزو کلام خدا و کتاب مقدس محسوب می شوند. بدون عهد عتیق قادر به فهمیدن یسوع نخواهیم بود [121-123، 128-130، 140].
در ← عهد عتیق داستان آموزشی ایمان بزرگی آغاز می گردد که در ← عهد جدید به نقطه اوج خود می رسد و با به پایان رسیدن دنیا و بازگشت مسیح، به هدف نهایی خود نائل می گردد. با این تعبیر، عهد عتیق چیزی فراتر از یک پیش پرده برای عهد جدید است. فرمان ها و پیش گویی ها برای قوم پیمان قدیم و وعده های موجود در این کتاب که برای همه انسان ها مصداق دارد، هرگز باطل نشده است.در کتاب های عهد عتیق گنجینه ای از دعاها و حکمت های بی همتا و بدون جایگزین، یافت می شود، بویژه مزامیر که جزئی از دعاهای روزانه کلیسا را تشکیل می دهند.
در ← عهد جدید، مکاشفه الهی تکمیل می گردد. چهار انجیل متی، مرقس، لوقا و یوحنا، قلب کتاب مقدس و گنجینه پر بهای کلیسا هستند. در آنها پسر خدا به ما نشان می دهد که کیست و با ما چه برخوردی دارد. در کتاب اعمال رسولان، به سرآغاز کلیسا و عملکرد روح القدس پی می بریم. در رساله ها، زندگی انسان ها با تمام واقعیت هایش در نور مسیح قرار داده می شود. در اسرار مکاشفه، پیشاپیش، آخر زمان را می بینیم [124-127، 128-130، 140] .
خدا هر آنچه را که می خواست به ما بگوید، در وجود یسوع مسیح به ما گفته است. ← عهد عتیق در کل به منزله یک نوع آماده سازی برای انسان شدن پسر خدا است. تمام وعده های خدا در یسوع مسیح، به وقوع می پیوندد. مسیحی بودن یعنی این که همواره زندگی خود را به زندگی مسیح متصل سازیم. مادلین دِل برل می گوید: «خداوند از راه کلامش به ما می گوید که کیست و چه می خواهد. او برای همیشه و برای تک تک روزها سخنش را به ما می گوید. وقتی انجیل را در دست نگه می داریم، باید بدانیم که کلمه در آن زنده است و می خواهد در ما جسم بگیرد و بر ما اثر بگذارد، تا ما در مکانی جدید، در زمانی جدید و در محیط انسانی جدیدی زندگی او را از نو آغاز کنیم».
کلیسا، حیات و قدرت خود را از کتاب مقدس به دست می آورد [١٠٣-١٠٤، ١٣1-١٣3،١٤١].
علاوه بر حضور شخص مسیح در ← آیین سپاسگزاری، کلیسا حضور او را در کتاب مقدس مورد احترام و تجلیل فراوان قرار می دهد. در آیین سپاسگزاری، ما انجیل را در حالت ایستاده گوش می کنیم، زیرا در این کلام انسانی که می شنویم، شخص خداوند با ما سخن می گوید ← ١٢٨.
