نشان های مقدس، علائم مقدس یا عملکردهای مقدسی هستند که طی آنها برکت اعطاء می شود [1667-1672، 1677-1678].
نشان های مقدس عبارتند از: آب مقدس، برکت ناقوس، ارگ، خانه، سفره و وسایل نقلیه، آیین خاکستر در آغاز فصل توبه، برکت شاخه نخل یا زیتون در یکشنبه رنج و عذاب مسیح، شمع عید فصح و برکات گوناگون بنا به اقتضای ایمانداران.
در هر مورد تعمید، امر موسوم به ← طرد شیطان در مقیاس کوچک برگزار می شود، یعنی قرائت نیایشی که در آن فرد تعمیدگیرنده از چنگ اشرار در امان نگاه داشته می شود و در مقابله با «قدرت ها و خشونت هایی» که عیسی بر آنها پیروز شد، قدرت می یابد. طرد شیطان در مقیاس بزرگ درواقع نیایشی است که با اقتدار و قوت مسیح تقدیم می گردد که طی آن یک مسیحیِ تعمیدیافته، به قدرت عیسی از نفوذ و خشونت اشرار در امان نگاه داشته می شود. ← کلیسا این دعا را به ندرت و فقط به دنبال چند بار آزمون دقیق اجراء می کند [1673].
آنچه در فیلم های هالیوودی درباره ← طرد شیطان به نمایش گذاشته می شود، اغلب با حقیقتِ عیسی و کلیسا مطابقت ندارد. بارها از عیسی نقل می شود که شیاطین را اخراج می کرد. او قدرتی فراتر از قدرت اشرار و خشونت ها داشت و می توانست انسان ها را از آنها برهاند. عیسی به ← شاگردان «قدرت داد که ارواح پلید را بیرون کنند و هر بیماری و رنجی را شفا دهند» (مت، 10،1). در کلیسا هم هنگامی که یک ← کشیشِ مأمور به این امر، بنا به خواست یک نفر، دعای طرد شیطان را برای او قرائت می کند، کاری جز این انجام نمی دهد. پیشاپیش این امر به صراحت مردود اعلام می شود که پدیده ای روانی مطرح است (این موارد به حوزه اختیار روانکاوان اختصاص دارند). آنچه در طرد شیطان مطرح است، دور کردن قوای وسوسه و فشار روحی و رهایی یافتن از نیروی شریر است ← 90-91.
دینداری مردمی که از طریق تکریم ← بقایای قدیسین، راهپیمایی های مذهبی، زیارت ها و دیگر اعمال نیایشی صورت می گیرد، راهی مهم برای جذب شدن ایمان در فرهنگ است. این نوع دینداری تا جایی نیک است که در کلیسا و از طریق کلیسا صورت می گیرد و تلاش نمی کند بهشت را از طریق عمل جدا از فیض خدا به دست آورد. [1674-1676].
-
تکریم ← بقایای قدیسین، ازجمله نیازهای طبیعی انسانی است تا بتوانیم برای شخصیت هایی شایسته ستایش، احترام و ارج قائل شویم. بقایای قدیسین را زمانی به درستی تکریم می کنیم که طی آن، کارکرد خدا در انسان هایی را بستاییم که خود را به طور کامل وقف خدا کرده اند [1674].
-
کسی که به زیارت می رود، با پاهای خود «دعا» می کند و با تمامی حواس خود درمی یابد که سراسر زندگی اش به منزله یک سفر واحد و طولانی به سوی خدا است [1674].
در اسرائیل کهن افراد به معبد در اورشلیم سفر می کردند. مسیحیان نیز این رسم را دنبال کردند. به این ترتیب بود که بویژه در قرون وسطا، جنبشی واقعی از سفرهای زیارتی به مکان های مقدس (بویژه اورشلیم و قبور رسولان در ← روم و سانتیاگو د کُمپُستلا) شکل گرفت. افراد بارها و بارها به منظور توبه دست به سفری زیارتی می زدند و در بسیاری موارد هم این کار خالی از اندیشه های نادرست بر این مبنا نبود که انسان باید با کارهایی همراه با خودآزاری، خود را در پیشگاه خدا عادل گرداند. این روزها زیارت، یک احیای کاملاً منحصر به فرد را پشت سرمی گذارند. مردم در جست و جوی صلح و نیرویی هستند که از مکان های برکت یافته برمی خیزد. آنان از تکروی ها خسته شده اند، می خواهند از روزمرگی ها خلاصی یابند، خود را از بارها و فشارها برهانند و به سوی خدا به حرکت درآیند.
14 مرحله راه صلیب عیسی را با تعمق و دعا طی کردن، شیوه ای بسیار قدیمی از عملکرد ایمانی در ← کلیسا است که بویژه در فصل روزه و روزهای یادآوری درد و رنج مسیح ادا می شود [1674-1675].
14 مرحله از راه صلیب عبارتند از:
1. عیسی به مرگ محکوم می شود.
2. عیسی صلیب را به دوش می کشد.
3. عیسی برای نخستین بار در زیر بار صلیب به زمین می افتد.
4. عیسی با مادر خود ملاقات می کند.
5. شمعون قیروانی به عیسی در حمل صلیب کمک می کند.
6. ورونیکا با دستمالی صورت عیسی را پاک می کند.
7. عیسی برای دومین بار زیر بار صلیب بر زمین می افتد.
8. عیسی با زنان اورشلیم ملاقات می کند.
9. عیسی برای سومین بار زیر بار صلیب بر زمین می افتد.
10. لباس را از تن عیسی می کنند.
11. عیسی بر صلیب میخکوب می شود.
12. عیسی بر صلیب جان می دهد.
13. عیسی از صلیب پایین آورده و در آغوش مادرش نهاده می شود.
14. جسد مقدس عیسی به گور سپرده می شود.
مراسم خاکسپاری مسیحی به منزله خدمتی از سوی جماعت مسیحی به فرد درگذشته خود است. این مراسم پذیرای سوگواری بازماندگان است، اما همزمان نشانه های گذر را در خود دارد. سرآخر باید گفت که ما در مسیح از جهان می رویم تا همراه با او رستاخیز را جشن بگیریم [1686-1690].
-
