دعا متوجه ساختن قلب به سوی خدا است. هنگامی که انسانی دعا می کند، وارد رابطه ای زنده با خدا می شود [2558-2565].
دعا بزرگ ترین دروازه ایمان است. کسی که دعا می کند، دیگر از درون خود، برای خود و برمبنای قوای خود زندگی نمی کند. او می داند که خدایی وجود دارد که باید با او راز و نیاز کرد. انسانی که دعا می کند، هر روز بیش از پیش به خدا اعتماد می کند. او از هم اکنون به دنبال برقرار ساختن ارتباط با کسی است که روزی با او به شکل رو در رو ملاقات خواهد کرد. از این روست که تلاش برای دعا به شکل روزانه، جزئی از زندگی مسیحی است. البته دعا چیزی نیست که بتوان به شکل یک فن آن را آموخت. دعا، هرچند ممکن است عجیب به نظر برسد، به منزله هدیه ای است که فقط با دعا کردن می توان آن را نگاه داشت.
