واژه معادل ← کلیسا به زبان یونانی «اکلسیا» ekklesia به معنای فراخوانده شدگان است. همه ما که غسل تعمید گرفته ایم و به خدا ایمان داریم، از سوی خدا فراخوانده شده ایم. ما با یکدیگر، کلیسا هستیم. و مسیح، همانطور که پولس رسول می گوید، سر کلیساست. ما بدن او هستیم [748-757].
وقتی ما در← آیین های فیض بخش شرکت می کنیم و کلام خدا را گوش می دهیم، مسیح در ماست و ما در او هستیم _ این یعنی ← کلیسا. کتاب مقدس، اتحاد شخصی و تنگاتنگ همه تعمید گرفتگان با عیسی را پیوسته با تصاویر جدیدی توصیف می کند: زمانی از قوم خدا سخن می گوید، بار دیگر از عروس مسیح؛ زمانی کلیسا مادر نامیده می شود و گاه خانواده الهی است و یا با جمع میهمانانِ یک عروسی مقایسه می گردد. کلیسا هرگز یک سازمان خشک و خالی نیست، کلیسا هرگز «کلیسای اداری» نیست که بتوان آن را از سر باز کرد. شاید ما از اشتباهات و ایرادهایی که در کلیسا وجود دارد، ناراحت شویم، اما هرگز نمی توانیم از آن فاصله بگیریم، زیرا خدا تصمیم نهایی و قطعی را برای آن گرفته است و به رغم همه گناهان، از آن دوری نمی جوید. کلیسا، حضور خدا در بین ما انسان هاست. به همین سبب ما باید آن را دوست بداریم.
خدا ← کلیسا را می خواهد، زیرا او نمی خواهد ما را تک تک، بلکه به طور مشترک نجات دهد. او می خواهد کل بشریت را به قوم خود بدل سازد [758-781، 802-804].
هیچ فردی که خارج از ضوابط اجتماعی زندگی کند، به ملکوت وارد نمی شود. کسی که فقط به فکر خود و نجات روح خود است، خارج از ضوابط اجتماعی زندگی می کند. این موضوع هم در آسمان و هم بر زمین غیر ممکن است. خدا خود نیز غیراجتماعی نیست؛ او وجودی تنها و خودبسنده نیست. خدای سه گانه، به خودی خود «اجتماعی» است، یک اتحاد و تبادل ابدی محبت. انسان نیز بر مبنای الگوی خدا، برای ایجاد رابطه، تبادل نظر، مشارکت و محبت ساخته شده است. ما همگی نسبت به یکدیگر مسئول هستیم.
وظیفه ← کلیسا این است که بذر ملکوت خدا را که با عیسی آغاز شده است، در بین تمام قوم ها بکارد و رشد دهد [763-769، 774-776، 780].
عیسی به هرکجا که قدم می گذاشت، در آنجا آسمان زمین را لمس می کرد: ملکوت خدا آغاز می گشت، ملکوت صلح و صفا و عدالت. ← کلیسا، به این ملکوت الهی خدمت می کند. کلیسا خود به منزله هدف نیست. بلکه باید آنچه را که با عیسی آغاز شده است، ادامه دهد. کلیسا باید به گونه ای عمل کند که عیسی عمل می کرد.
کلیسا، نشان های مقدس عیسی (← آیین های فیض بخش) را ادامه می دهد و کلام عیسی را به دیگران منتقل می کند. از این رو کلیسا، با وجود تمامی ناتوانی هایش، تکه ای قدرتمند از آسمان بر زمین است.
← کلیسا از این رو بیش از یک سازمان است که رازی (← راز) به شمار می رود که همزمان انسانی و الهی است [770-773، 779].
عشق و محبت واقعی فرد را نه نابینا، بلکه بینا می سازد. با نظر به ← کلیسا دقیقاً چنین است: اگر فقط از لحاظ ظاهری به آن بنگریم، کلیسا فقط سازمانی (= موسسه ای) است با بازدهی های تاریخی، و همچنین خطاها و جرم ها _ یعنی کلیسای گناهکاران. اما این نگرش به اندازه کافی دقیق نیست. زیرا مسیح آنقدر خود را وقف ما گناهکاران کرد که هیچ گاه کلیسا را ترک نمی کند، حتی اگر ما هر روز به او خیانت کنیم. این ارتباط ناگسستنی میان انسانیت و الوهیت و آمیختگیِ گناه و فیض، راز و رمز کلیساست. اگر با چشمان ایمان به آن بنگریم، کلیسا به گونه ای نازدودنی مقدس است ← ١٣٢.
بنیانگزار این قوم، خدای پدر است. رهبر آن عیسی مسیح است. منبع قوت آن، روح القدس است. دروازه ورود به قوم خدا، غسل تعمید است. کرامت آن، آزادی فرزندان خدا است. قانون آن، محبت است. اگر این قوم وفادار بماند و پیش از هر چیز جویای ملکوت خدا باشد، جهان را دگرگون خواهد ساخت [781-786].
در میان تمامی قوم های زمین، قومی وجود دارد که شبیه هیچ قوم دیگری نیست. این قوم در هیچ زیرمجموعه ای جز خدا قرار نمی گیرد. این قوم باید همانند نمکی باشد که مزه می دهد، مانند خمیر مایه ای که در همه چیز نفوذ می کند، مانند نوری که تاریکی را می تاراند. آنکه به قوم خدا تعلق دارد، باید این نکته را مد نظر داشته باشد که با مخالفت علنی مردمی روبرو خواهد شد که وجود خدا را انکار می کنند و به فرمان هایش بی توجه هستند. اما در آزادی متعلق به فرزندان خدا، نباید از هیچ چیز، حتی از مرگ هراسید.
بیش از هر چیز در ← آیین های فیض بخش غسل تعمید و ← آیین سپاسگزاری، ارتباطی ناگسستنی میان عیسی مسیح و مسیحیان ایجاد می گردد. این ارتباط چنان قوی است که او و ما را همانند سر و اعضای یک بدن به هم پیوند می زند و به یک تن واحد تبدیل می کند [787-795] ← 146، 175، 200، 208، 217.
-
عیسی مسیح به کلیسا ← عشق می ورزد، درست همان گونه که داماد به عروس عشق می ورزد. او برای همیشه خود را با آن پیوند می زند و جانش را برای آن قربانی می کند [797].
کسی که یک بار عاشق بوده باشد، می تواند حدس بزند که عشق چیست. عیسی این را می داند و خود را دامادی می نامد که با عشقی سرشار از عروسش خواستگاری کرده است و می خواهد با او جشن عشق و محبت را برگزار کند. عروس او ما هستیم، یعنی ← کلیسا. حتی در ← عهد عتیق نیز عشق و محبت خدا نسبت به قومش با عشق و محبت بین زن و مرد مقایسه شده است. هنگامی که عیسی از هر یک از ما خواستگاری می کند، آیا اغلب پیش نمی آید که او به قول معروف نگون بختانه عاشقِ کسانی می گردد که مایل نیستند از عشق او چیزی بدانند و به آن پاسخ بدهند؟
← کلیسا مکانی در جهان است که روح القدس در آن به طور کامل حضور دارد [797-801، 809].
قوم اسرائیل خدا را در معبد پرستش می کرد. این معبد دیگر وجود ندارد. به جای آن← کلیسا ایجاد شده است که وابسته به مکانی خاص نیست. «هر جا که دو یا سه نفر به نام من جمع شوند، من آنجا در میان آنها هستم» (مت، 18، 20). آنچه کلیسا را زنده می کند، روح مسیح است: او در کلام کتاب مقدس ساکن است و در نشانه های مقدسِ← آیین های فیض بخش حضور دارد. او در قلب ایمانداران ساکن است و از بطن دعاهای آنان سخن می گوید. او آنان را هدایت می کند و به آنان هدایایی می بخشد (←عطایای فیض بخش)- عطایایی ساده و همچنین فوق العاده. کسی که خود را به روح القدس بسپارد، می تواند امروز نیز معجزات بزرگی را تجربه کند← 113-120، 203-205، 310-311.
