چنانچه ما به خود و قوای خود واگذاشته می شدیم، با تلاش های خود برای نیک بودن، چندان ره به جایی نمی بردیم. ما از راه ایمان به این نکته دست می یابیم که ما فرزندان خدا هستیم و از خداوند نیرو می گیریم. هنگامی که خداوند نیروی خود را به ما می بخشد، ما آن را «فیض» می نامیم. خدا بویژه با نشانه های مقدسی که آنها را ← آیین های مقدس می نامیم، این توانایی را به ما می دهد که آن امر نیکی را که مایل به انجامش هستیم، به راستی انجام دهیم [1961-1969].
از آنجا که خدا، ناتوانی ما را دیده است، از راه پسر خود عیسی مسیح «ما را از قدرت ظلمت رهانیده» (کو، 1 : 13). او به ما این امکان را داده است که در مشارکت با او، سرآغازی نوین را پی نهیم و راه محبت را بپیماییم ← 172-178.
