حتی قوم اسرائیل نیز «هفت بار در روز» (مز، 119، 164) کار خود را متوقف می کرد تا خدا را ستایش کند. عیسی در آیین عبادی و نیایش های قوم خود شرکت می کرد؛ او به شاگردان خود دعا کردن را می آموخت و آنان را در بالاخانه گردآورد تا همراه با آنان سرلوحه همه آیین های عبادی را برگزار کند: اهدای خود در شام آخر. ← کلیسایی که مردم را به آیین عبادی فرامی خواند، درحقیقت دعوت او را اجابت می کند که گفت: «این را به یاد من به جا آرید» (1 قر 11، 24 ب) [1066-1070].
همانطور که انسان برای زنده ماندن نفس می کشد، کلیسا نیز با برگزاری آیین عبادی نفس می کشد و می زید. این شخص خداست که هر روز از نو زندگانی جدیدی را در کالبد کلیسا می دمد و با کلام و ← آیین های فیض بخش خود آن را غنی می سازد. تمثیل دیگری را نیز می توان در اینجا به کار برد: هر آیین عبادی به مانند دیداری در محبت است که خدا در تقویم ملاقات های ما نقش می زند. هر کسی که محبت خدا را احساس کرده است، با کمال میل در این مراسم شرکت می کند. هر فردی که به شکل موقت خالی از احساس است، اما به رغم آن به این مراسم می رود، وفاداری خود را به خدا نشان می دهد.
← آیین عبادی مراسم دعای رسمی در ← کلیسا است [1077-1112].
← آیین عبادی رخدادی نیست که با ایده هایی خوب و با سردادن سرودهای فوق العاده برپا داشته می شود. آیین عبادی را از خود نمی سازند و از خود در نمی آورند. این آیین، امری زنده است که در ایمانِ هزاران سال رشد و نمو یافته است. مراسم نیایشی، واقعه ای مقدس و شایان احترام است. ← آیین عبادی هنگامی پرشور می گردد که این حس را داشته باشیم که خدا خود در پس نشانه های مقدس و همچنین دعا های پربار خود که اغلب بسیار کهن هستند، حضور دارد.
←« آیین عبادی نقطه اوجی است که کارکرد کلیسا تلاش برای رسیدن به آن دارد و همزمان سرچشمه ای است که کلیسا همه قوای خود را از آن کسب می کند» (شورای دوم واتیکان) [1074].
در زمان زندگانی عیسی، مردم دسته دسته به سوی او هجوم می آوردند، زیرا در تلاش بودند که خود را به قدرت نجات بخش او نزدیک سازند. ما امروزه هم می توانیم او را بیابیم، چرا که او در کلیسای خود زندگی می کند. او خود حضورش را در دو مکان به ما تضمین می دهد: در خدمت به فقرا (مت، 25، 42) و در ← آیین سپاسگزاری. در این دو موقعیت، ما مستقیم به سوی آغوش او حرکت می کنیم. هنگامی که اجازه دهیم او به ما نزدیک شود، او ما را آموزش می دهد، به ما نزدیک می شود، ما را دستخوش دگرگونی می سازد، شفایمان می دهد و در آیین مقدس نماز با ما یکی می گردد.
هنگامی که ما در آیین عبادی شرکت می کنیم، به سوی محبت خدا جذب می شویم، شفا می یابیم و دگرگون می گردیم [1076].
همه آیین های عبادی در کلیسا و همه ← آیین های فیض بخش آن فقط در خدمت آن هستند که ما زندگانی داشته باشیم و آن را به وفور داشته باشیم. هنگامی که ما در آیین عبادی شرکت می کنیم، همان کسی را ملاقات می کنیم که درباره خود گفت: «من راه و راستی و حیات هستم» (یو، 14، 6). آن کسی که به آیین عبادی می رود و احساس بی کسی می کند، خدا به او سرپناهی امن می بخشد. کسی که به آیین عبادی می رود و احساس گمگشتگی می کند، خدایی را می یابد که در انتظار او است.
