خیر. کسی که فقط براساس میل و حوصله خود دعا می کند، خدا را جدی نمی گیرد و دعا را از یاد می برد. دعا کردن براساس وفاداری انسان به آن، حیات می یابد [2650-2651].
-
← کتاب مقدس به مانند سرچشمه ای برای دعا است. دعا کردن با کلام خدا به معنای استفاده کردن از کلام و رخدادهای کتاب مقدس برای دعاهایمان است. «عدم شناختِ کلام مقدس به معنای عدم شناخت مسیح است» (هیرونیموس قدیس) [2652-2653].
کتاب مقدس، بویژه مزامیر و ← عهد جدید، گنجینه ارزشمندی است؛ زیباترین و قوی ترین دعاهای جهان یهودی - مسیحی در این گنجینه نهفته است. خواندن این دعاها، ما را با میلیون ها نیایشگر دیگر ازسراسر زمان ها و فرهنگ ها، و بویژه با شخص مسیح که در همه این نیایش ها حضور دارد، پیوند می دهد.
در عبادت عمومی ← کلیسا، در نیایش ساعات آن و در قربانی مقدس، دعاهایی به شکل مشترک خوانده می شود که از کتاب مقدس یا سنت کلیسایی سرچشمه می گیرند. آنها تک تک افراد را با جماعتِ دعا کننده کلیسایی پیوند می بخشند [2655-2658، 2662].
دعای مسیحی یک امر خصوصی نیست، اما بسیار شخصی است. دعای شخصی، در صورتی که به شکل مرتب با دعا در سراسر کلیسا هم جریان شود، پالایش و گسترش می یابد و تقویت می گردد. هنگامی که در سراسر جهان، ایمانداران در یک زمان واحد با خواندن دعاهایی واحد با یکدیگر متحد می شوند و به این ترتیب، خدا را یک نوا ستایش می کنند، این به منزله نشانه ای پرشکوه و زیباست ← 188.
دعای مسیحی، نیایشی در حالت ایمان، امید و محبت است. این دعا، نیایشی پایدار و تسلیمِ اراده الهی است [2656-2658، 2662].
آنکه در مقام یک فرد مسیحی دعا می کند، در لحظه دعا از خود بیرون می آید و با کرداری از سر اعتمادِ مبتنی بر ایمان به سوی خدای واحد حرکت می کند؛ او همزمان کل امید خود را متوجه خدا می سازد - امید به این که او کلامش را بشنود، دریابد، بپذیرد و به انجام رساند. دن بسکوی قدیس زمانی چنین گفت: «برای شناخت اراده الهی، سه چیز لازم است: دعا، شکیبایی و مشورت خواهی از دیگران». سرآخر باید گفت که دعای مسیحی همواره بیانی از محبتی است که از مسیح سرچشمه می گیرد و محبت الهی را می جوید.
هر رخداد و هر ملاقاتی می تواند به فرصتی برای دعا تبدیل گردد. زیرا هرچه ما بیشتر در اتحاد با خدا به سر بریم، به همان نسبت هم جهان پیرامون خود را ژرف تر درک می کنیم [2659-2660].
کسی که از همان صبحگاه در صدد اتحاد با عیسی (یسوع یا یشوعا) برمی آید، می تواند برای انسان هایی که با آنان ملاقات می کند، حتی دشمنان و مخالفانش برکت باشد. او در خلال روز، تمامی دغدغه های خود را به خداوند واگذار می کند. او در درون خود آرامش بیشتری دارد و این آرامش چهره او را نیز درخشان می سازد. او در حالتی دست به تصمیم گیری و داوری می زند که از خود می پرسد، عیسی (یسوع یا یشوعا) در یک چنین موقعیتی چگونه تصمیم گیری می کرد. او با نزدیکی یافتن به خدا، بر هراس های خود غلبه می کند. او در موقعیت های دشوار، عاری از تکیه گاه نیست. او آرامش آسمان را در خود دارد و آن را به سراسر جهان اشاعه می دهد. او انباشته از سپاس و شادمانی بابت زیبایی هاست، اما همزمان دشواری هایی را نیز که با آنها مواجه می شود، تاب می آورد. این توجه نشان دادن به خدا، امری ممکن است، حتی در زمان کار کردن.
دعاهایی که ما به نام عیسی (یسوع یا یشوعا) ادا می کنیم، به همانجایی می رسد که دعاهای شخص عیسی (یسوع یا یشوعا) رسید، یعنی به قلب پدر آسمانی [2664-2669، 2680-2681].
ما می توانیم از هرآنچه به عیسی (یسوع یا یشوعا) سپرده ایم، اطمینان خاطر کامل داشته باشیم. زیرا عیسی (یسوع یا یشوعا) است که راه آسمان را دوباره به روی ما گشود، همان راهی که به دلیل گناه به رویمان بسته بود. از آنجا که عیسی (یسوع یا یشوعا) راه منتهی به خداست، مسیحیان دعاهای خود را با عبارت «... این را از راه عیسی (یسوع یا یشوعا) مسیح، خداوند خود می طلبیم» به پایان می برند ← 477.
در ← کتاب مقدس چنین آمده است: «آنچه که دعا کنیم، به طوری که می باید نمی دانیم، لکن خود روح برای ما شفاعت می کند به ناله هایی که نمی شود بیان کرد» (روم، 8: 26).
خطاب به خدا دعا کردن، تنها از راه با خدا دعا کردن میسر است. این که دعای ما براستی به خدا برسد، در درجه نخست درزمره کارآیی های ما نیست. ما مسیحیان روح عیسی (یسوع یا یشوعا) را دریافت کرده ایم، روحی که به طور کامل وقف آن است که با پدر یکی گردد: سراسر محبت، سراسر گوش سپاری متقابل، سراسر درک کردن متقابل و سراسر همانی را خواستن که دیگری می خواهد. این روح قدوس عیسی (یسوع یا یشوعا) در وجود ماست و اوست که به هنگام دعا، از درون ما سخن می گوید. درواقع دعا کردن به این معناست: از ژرفنای قلب من، خدا با خدا سخن می گوید. روح القدس به روح ما یاری می دهد تا دست به دعا زند. از این روست که باید پیوسته چنین بگوییم: «بیا، ای روح القدس، بیا و به من یاری ده تا دعا کنم» ← 120.
قدیسین، انسان هایی مشتعل از روح القدس هستند؛ آنان آتش الهی را در کلیسا روشن نگاه می دارند. قدیسین در خلال زندگی زمینی خود، نیایشگرانی مشتعل بودند که آتش خود را به دیگران تسری می دادند. در نزدیکی با آنان می توان آسان تر دعا کرد. هرچند ما مجاز نیستیم که شخص قدیسین را پرستش کنیم، اما مجاز هستیم، آنان را در آسمان ندا دهیم تا در عرش خدا برایمان شفاعت کنند [2683-2684].
در پیرامون قدیسین بزرگ، مکتب های ویژه ای از ایمانداری گردآمده اند (← زندگی روحانی) که مانند رنگ های طیف رنگ ها، همگی به نور پاک الهی اشاره دارند. آنها همگی فعالیت خود را با یک عنصر اساسی واحد از ایمان آغاز می کنند تا از راه آن به دروازه ای دیگر در میانه راه ایمان و وقف کردن خود به خدا دست یابند. به این ترتیب، برای نمونه مکتب روحانیِ فرانسیسکن ها کار خود را از فقر در روح، مکتب روحانی بندیکتین ها در ستایش خدا و مکتب ایگناتسیوس قدیس با قاطعیت در تصمیم گیری و دعوت دیگران آغاز می کنند. آن زندگی روحانی که هر فرد بنا به ویژگی های شخصی خود به آن احساس تعلق می کند، همواره خود به منزله مکتبی برای دعا است.
بله، می توان همه جا دعا کرد. با این حال، فرد کاتولیک همواره در جست و جوی مکان هایی نیز برمی آید که خدا به شیوه ای ویژه در آن «ساکن است». این مکان ها پیش از هر چیز، کلیساهای کاتولیک هستند که خداوندگارمان در آنها به شکل نان تقدیس شده در صندوقچه قربان مقدس حضور دارد [2691، 2696].
این بسیار اهمیت دارد که ما در همه جا دعا کنیم: در مدرسه، در قطار، در خلال یک میهمانی و در جمع دوستان. ← برکت باید به سراسر جهان رخنه کند. اما این نیز حائز اهمیت است که در جست و جوی مکان های مقدسی برآییم که در آنها خدا به شیوه ای ویژه در انتظار ماست تا در کنار او آرامش یابیم و از سوی او قوت، فیض و رسالت را دریافت داریم. یک مسیحی واقعی هنگامی که به بازدید یک کلیسا می رود، هرگز فقط از یک مکان دیدنی دیدن نمی کند. او اندکی در سکوت وقت می گذارد، خدا را نیایش می کند و از نو با او پیمان رفاقت و محبت می بندد ← 218.
